Trzy świątynie i jeden chram

Podczas wycieczki, o której zaczęłam pisać w poprzednim poście (klik), zwiedziłam też świątynie, a dokładnie trzy świątynie buddyjskie i jeden chram shintoistyczny.

Pierwsza z nich to świątynia Kaigan-ji. Według przekazów założył ją na początku IX wieku mnich Kūkai (zwany też Kōbō Daishi, żył w latach 774-835) – twórca sekty Shingon (odmiana buddyzmu ezoterycznego).

Ciekawa jest główna brama świątyni. Zazwyczaj po obu stronach stoją groźne postacie strażników Niō, natomiast tutaj są to postacie zapaśników sumo: po lewej – Daigō Hisateru, a po prawej – Kotogahama Sadao . Obaj zapaśnicy urodzili się w pobliskich miastach, a ich kariera przypadła na lata 50. i 60. XX wieku. 

Na tyłach świątyni, przy alejce prowadzącej do morza stoi, a właściwie siedzi Śmiejący się Budda. W Japonii zaliczany jest do siedmiu bóstw szczęścia i nazywa się Hotei. Przedstawiany jako uśmiechnięty mnich z łysą głową i wielkim gołym brzuchem. Nosi ze sobą duży wór, z którego podobno rozdaje ludziom skarby. Od tego płóciennego wora pochodzi jego japońska nazwa Hotei: zapisuje się ją dwoma znakami kanji oznaczającymi płótno i worek. Wielkoduszny i pogodny mnich jest patronem dobrego humoru i szczęścia rodzinnego. Przynosi ludziom bogactwo, zadowolenie i pogodę ducha.

Hotei

Alejka prowadząca nad morze.

Świątynia była niewielka i szczerze mówiąc niezbyt interesująca. ALE okazało się poniewczasie, czyli już po powrocie do domu, że źle przygotowałam się do zwiedzania i przegapiłam (!) drugą część świątyni, większą i zdaje się ciekawszą. Ta druga część jest znacznie oddalona: trzeba przejść przez przelotową ulicę, potem przez tory kolejowe i jeszcze kawałek dojść. Niestety nie wisiały żadne informacje o tej drugiej części, więc niczego nieświadoma pojechałam dalej :(

Następne dwie świątynie, Jinne-in i Kannon-ji, są położone obok siebie tworząc jeden kompleks świątynny. Obie założone zostały na początku VIII wieku. Wiąże się z tym legenda. Pewien mnich wybrał się na górę Kotohiki, aby oddać się tam praktykom duchowym. W pewnym momencie zauważył na pobliskim morzu łódź, a w niej starca grającego na koto (temu instrumentowi poświęciłam krótki post w marcu - klik). Okazało się, że to bóstwo Hachiman – w mitologii japońskiej bóg wojny i boski opiekun narodu japońskiego, uważany też za bóstwo rolnictwa i rybołówstwa. Kiedy bóg zniknął, mnich przeniósł łódź i koto na szczyt góry i stworzył tam miejsce czci Hachimana, które dało początek obu świątyniom.

Obie te świątynie mają związek z wcześniej wspomnianym mnichem Kōbō Daishi i to on nadał im obecne nazwy.

Tutaj widać strażników Niō, tylko nie wiem dlaczego ten lewy ma zasłoniętą głowę.

Główny pawilon świątyni Kannon-ji i pielgrzymi.

Ogólny widok na część kompleksu świątynnego.

Ogród Gigi-en obok głównego pawilonu świątyni Jinne-in.

Niesamowite drzewo, które ma podobno 1300 lat.

Widok z góry na dachy świątynnych budynków.

Dzwonnica

Cmentarz przy świątyniach.

W powrotnej drodze zajechaliśmy do chramu shintō Tsushima-jinja. Nie wiedziałam o jego istnieniu wcześniej. Zauważyłam go z samochodu, kiedy jechaliśmy wzdłuż wybrzeża drogą wiodącą nad samym morzem. Najpierw widać małą wysepkę położoną jakieś 250 metrów od brzegu i cynobrowy most. To ten most podpowiedział mi, że to nie taka zwykła wyspa. Spośród drzew, którymi wyspa jest zarośnięta, wyłaniał się dach głównego pawilonu. Pozostałe budynki chramu znajdują się na brzegu, z którym wyspa połączona jest mostem. Most wybudowano dopiero w 1933 roku, wcześniej przeprawiano się łodzią.

Akurat był odpływ, więc i wody mało.

Teren chramu na lądzie stałym. W głębi widać drogę na wyspę.

Według opowieści przekazywanej w chramie, pewnego lata pod koniec XVI wieku nad morzem w okolicach wyspy słychać było śpiew kobiety, ale kiedy zaintrygowani mieszkańcy wioski poszli sprawdzić co się dzieje, nikogo nie zauważyli. Dopiero szamanka przekazała im wolę boga. Okazało się, że jest to bóstwo mieszkające w morzu i życzy sobie, żeby czcić je na tej wysepce. Zamiast budowy świątyni polecało jak najszybciej obsadzić wyspę drzewami, w których będzie mieszkać. W zamian obiecało chronić od wszelkich zaraz wioskowe dzieci, bydło domowe i konie. Mieszkańcy wioski postawili na wyspie bramę torii i zaczęli czcić bóstwo tam mieszkające.

Główny pawilon, który znajduje się na wyspie został wybudowany dopiero w 1706 roku.

Na początku XX wieku wiara w bóstwo-opiekuna dzieci rozprzestrzeniła się na cały kraj i do chramu zaczęło pielgrzymować coraz więcej ludzi.

Niestety, ku mojemu ogromnemu rozczarowaniu, na wyspę można się dostać tylko jeden raz w roku, w specjalne święto, a na co dzień pozostaje podziwianie chramu z oddali, chociaż i to jest trudne, bo widać głównie drzewa. Przejście przez most jest zagrodzone, a żeby nikt nie wpadł na pomysł przedostania się na wyspę mimo to (chociaż nie sądzę, by ktoś z tubylców się odważył), usunięto również drewniane płyty pozostawiając sam szkielet betonowy.

Most prowadzący na wyspę.

 

Zagrodzone przejście na most. Wisi "święta lina".

To specjalne święto odbywa się 4 i 5 sierpnia. Zaledwie dwa dni w roku! Chram odwiedza wtedy podobno 100 tysięcy osób.

W pobliżu chramu usytuowana jest stacja kolejowa Tsushima-no miya, która działa wyłącznie przez dwa dni w roku w czasie święta. 

Stacja kolejowa.

I to już koniec drugiej części wycieczki. Zapraszam jeszcze na trzecią :)