Ogród japoński Nakazu Banshō-en

Dwie stacje pociągiem i jakieś dziesięć minut spacerem, czyli całkiem niedaleko ode mnie znajduje się bardzo ładny ogród japoński Nakazu Banshō-en. Nie mam pojęcia dlaczego wcześniej tam nie dotarłam.

Ogród położony jest nad samym morzem. Kiedyś była to z pewnością doskonała „miejscówka”: cisza, spokój, piękny krajobraz wokół. Obecnie tuż przy głównym wejściu przebiega droga przelotowa, a po bokach ogrodu wdłuż brzegu morza umiejscowiono różne zakłady przemysłowe ze stocznią włącznie. Aż trudno sobie wyobrazić ogród w takim sąsiedztwie.

Ale jak już wejdzie się do środka jest pięknie i nawet nie słychać hałasu miasta. A w części ogrodu położonej najbliżej morza można usłyszeć szum fal. Szkoda tylko, że dojście było zagrodzone – miałam nadzieję to morze również zobaczyć.

Początki Nakazu Banshō-en sięgają 1688 roku, kiedy Kyōgoku Takatoyo – drugi zarządca hanu Marugame – polecił wybudować nad morzem w Nakazu letnią rezydencję.

Po środku ogrodu wykopano staw na podobieństwo jeziora Biwa z prowincji Ōmi (obecna prefektura Shiga), z której wywodzi się klan Kyōgoku. Utworzono też osiem wysepek, których nazwy: Żagiel, Gęsi, Śnieg, Deszcz, Dzwon, Bryza, Księżyc, Blask zachodzącego słońca, pochodzą od słynnych ośmiu widoków Ōmi.

Jezioro Biwa jest największym jeziorem słodkowodnym Japonii. Kształtem przypomina instrument muzyczny biwa i stąd jego nazwa.

A osiem widoków Ōmi – to osiem malowniczych widoków / krajobrazów prowincji Ōmi, które początkowo, w XV-XVI wieku, opiewali poeci, a później również i inni artyści przedstawiali  w swoich pracach, np. twórca obrazów ukiyoe – Utagawa Hiroshige.

Dla bardziej zainteresowanych: więcej szczegółów o ośmiu widokach Ōmi w Wikipedii:

https://en.wikipedia.org/wiki/Eight_Views_of_%C5%8Cmi

Ogród ma prawie 5 ha powierzchni. Rośnie w nim ponad 1500 sosen. Jest to ogród „spacerowy”, tzn. do podziwiania podczas spaceru po całym terenie, a nie z jednego określonego miejsca. Wysepki są połączone ze stałym lądem i między sobą mostkami, więc ogród można oglądać również ze stawu.

Po 1871 roku, w którym został wydany edykt cesarski znoszący hany i ustanawiający prefektury, właściciele ogrodu Nakazu Banshō-en zmieniali się wielokrotnie.

W grudniu 1946 zachodnią Japonię nawiedziło potwornie silne trzęsienie ziemi o magnitudzie 8,4. Co prawda epicentrum było dość oddalone, ale i tak ogrodem mocno zatrzęsło. W wyniku wstrząsów teren zapadł się o jeden metr.

Częste zmiany właścicieli i trzęsienie ziemi nie pomogły utrzymać piękna ogrodu. Punktem zwrotnym w powojennej historii ogrodu okazał się być rok 1970, w którym nowy właściciel podejmuje decyzję o przywróceniu świetności ogrodowi. Prace trwały aż 12 lat do 1982 roku.

No dobrze, to pospacerujmy po ogrodzie :)

Wejście główne.

Niektóre sosny mają wymyślne kształty.

Jest jedna szczególna sosna nazywana wielkim  parasolem ze względu na kształt. Została przywieziona z prowincji Ōmi – stron rodzinnych założyciela ogrodu. Formowano ją przez 300 lat. Obecnie ma średnicę 15 metrów i liczy sobie podobno już 600 lat. Pielęgnacją sosny zajmuje się aż 30 osób.

Most Yōgetsubashi. Podziwiano z niego piękny jesienny księżyc.

 I jeszcze kilka innych mniejszych mostków.

Pawilon herbaciany Kanchōrō. Wybudowany na wysokich palach, aby można było obserwować pływy na pobliskim morzu.

Mapa ogrodu.

 

Na zakończenie dodam jeszcze, że na terenie ogrodu znajduje się malutkie Muzeum Sztuk Pięknych Marugame, składające się z dwóch pawilonów: Malarstwa - w którym można obejrzeć obrazy barbizończyków i Ceramiki - z naczyniami pochodzącymi z wykopalisk głównie z terenu Iranu i Iraku. Niestety muzeum musi popracować nad sposobem ekspozycji obrazów, bo obecnie widać głównie wszystko wokół odbijające się w szybach, którymi są zasłonięte. 

Nadjeżdża pociąg, trzeba wracać.