Zaległe ciastka i apteka

Co mają ciastka do apteki? Ano nic ;-) Obiecałam opisać wrażenia z degustacji japońskich ciastek, które kupiłam pod sam koniec zeszłego roku (pierwsza część tutaj - klik), ale tego nie zrobiłam, a tu już prawie połowa lutego, więc najwyższa pora wywiązać się z obietnicy. A dlaczego apteka? Bo o ciatkach będzie krótko, a niedawna wizyta w aptece zrobiła na mnie spore wrażenie i postanowiłam trochę o tym napisać.

Dla przypomnienia: kupiłam takie ciastka.

Bardzo ładnie wyglądały i takie też miały nazwy:

1 - Akebono (świt)

2 - Inoshishi (dzik)

3 - Sazanka (kamelia mała)

4 - Himetsubaki (roślina z rodziny herbatowatych)

5 - Oribe (nazwa głębokiego zielonego koloru charakterystycznego dla ceramiki oribeyaki)

Dlaczego dzik? Otóż bieżący rok jest w Japonii rokiem dzika (w zodiaku chińskim - świni), więc i ciasteczko odpowiednie musiało być ;)

Tak wyglądały po przekrojeniu. Ta ciemna masa to pasta z fasolki azuki.

Ciemna masa to pasta z fasolki azuki z kawałkami ziaren, a w drugim ciastku - masa z białej fasoli zabarwiona żółtkiem.

Czy mi smakowały? Tak, bo ja bardzo lubię wszelkie tradycyjne japońskie słodkości, ale ponieważ są wykonane z zupełnie innych składników niż ciastka zachodnie (polskie, europejskie), więc nie każdemu będą odpowiadać. Z pewnością są mniej słodkie niż polskie, ale może tylko tak mi się wydaje. Najbardziej zapadło mi w pamięć ciastko świt, bo było dość nietypowe pod względem faktury: takie grudkowate, ziarniste. Pozostałe cztery były dość typowe, bo pasta z fasolki azuki, zarówno ta przetarta na gładko, jak i ta zawierająca kawałki ziaren, jest standardem.

Gdybym miała wybierać (pod względem smaku, nie wyglądu), to chyba jednak wybrałabym ichigo daifuku, którymi zachwycałam się w pierwszej części. 

To teraz przejdźmy do apteki. 

Generalnie można przyjąć, że w Japonii leki kupuje się w dwóch miejscach: w aptekach (wyłącznie leki na receptę) i w drogeriach (leki otc, suplementy, itp.). Apteki zazwyczaj skupione są wokół szpitali i przychodni, żeby po wizycie u lekarza od razu można było zrealizować receptę, i działają zupełnie inaczej niż polskie.
Jeśli robimy zakupy po raz pierwszy w danej aptece, to musimy wypełnić krótką ankietę dotyczącą m.in. naszego zdrowia. Otrzymamy też, jeśli jeszcze nie mamy, tzw. książeczkę leków - taki mały zeszycik, do którego wpisywane są informacje o wykupionych lekach (nazwa, dawkowanie, data wystawienia recepty, dane lekarza, dane farmaceuty). To bardzo fajny pomysł, bo w jednym miejscu mamy zebrane informacje o przyjmowanych lekach.

Tak wygląda moja książeczka leków. Z naklejką, że wybieram leki generyczne.

A tak wewnątrz. Tu wklejają mi informacje o lekach.

Po wejściu do japońskiej apteki przekazujemy farmaceucie receptę i książeczkę leków, i siadamy w poczekalni. Tak, nie trzeba stać w kolejce do okienka :) I czekamy, aż przygotują dla nas leki. Kiedy leki są już gotowe, przechodzimy do lady/kontuaru, przy którym farmaceuta porozmawia z nami i przekaże leki. Tutaj też siedzimy, nic na stojąco. O czym rozmawiamy? Farmaceuta zapyta o nasze zdrowie, przypomni dawkowanie leku, wspomni o działaniu i skutkach ubocznych, itp. To niby jest miłe, bo ktoś się nami interesuje, nie traktuje nas bezosobowo, ale mnie to na początku denerwowało i stresowało, bo niby dlaczego mam rozmawiać o swojej chorobie z obcą osobą, co z tego że jest ona farmaceutą. A jeśli był tłok w aptece, to dodatkowo inne osoby mogły usłyszeć o czym mówię. Teraz już się trochę przyzwyczaiłam i żeby nie być niemiłą rozmawiam, ale tak, by zbyt wiele nie powiedzieć ;) Zauważyłam, że są osoby, które chętnie konwersują nie przejmując się innymi osobami obecnymi w aptece.

Dostaniemy też wydruk z podstawowymi (bardzo podstawowymi) informacjami o leku. Tutaj nie kupujemy leków na opakowania tak jak w Polsce, tylko dostajemy dokładnie tyle tabletek ile przepisał lekarz. Niby to dobra metoda, bo nic nie zostaje i nie zalega później w mieszkaniu, ale z drugiej strony nie mamy żadnego zapasu na wszelki wypadek. Bardzo lubię czytać ulotki dołączane do leków i tutaj cierpię z powodu ich braku. Ten wydruk to i tak spory krok naprzód, bo pamiętam, że kiedy mieszkałam w Japonii ponad 20 lat temu, to nawet takiego wydruku nie dawali - tylko sam lek, a wyjaśnienia tyle co lekarz powiedział albo farmaceuta.
Jeśli np. lekarz zmieni nam lek, to farmaceuta też o to zapyta, bo w książeczce leków wyczyta, że do tej pory braliśmy coś innego.
Na koniec płacimy i żegnani słowami: "proszę uważać na siebie" i ukłonami opuszczamy aptekę.

A co wywarło na mnie takie wrażenie?
Zwykle korzystam z apteki, która z zewnątrz wygląda jak barak, a w środku tak, jakby czas zatrzymał się w niej wiele lat temu. Ale obsługa jest bardzo miła, uprzejma i zawsze uśmiechnięta, a sama apteka znajduje się blisko przychodni i tuż obok przystanku autobusowego, z którego korzystam, więc same plusy.
Parę dni temu trafiłam do innej apteki, wybranej zupełnie przypadkowo, bo mąż musiał wykupić jakiś lek dla siebie. A tam zupełnie inny świat. Apteka duża, przestronna, wyglądająca jak lobby jakiegoś hotelu niemalże. Wygodne kanapy i krzesła w poczekalni, kwiaty, a kontuar do rozmów z farmaceutą w znacznej odległości, dzięki czemu rozmowy nie były słyszalne dla reszty oczekujących. W drzwiach powitała nas bardzo uprzejmie uśmiechnięta pani, odebrała receptę i poprosiła, żeby usiąść. Po chwili przyszła z ankietą dla męża. Była dosyć wysoka, a my siedzieliśmy, więc podczas rozmowy pani przyklękała na jedno kolano, a momentami nawet klęczała na obu (!). Podchodziła do nas kilka razy i za każdym klękała. Czekaliśmy trochę, a ja sobie obserwowałam. W dalszej części pomieszczenia, za szybą krzątali się farmaceuci przygotowujący leki. W sumie doliczyłam się 9 osób. Sporo. Ale w mojej malutkiej aptece też obsada jest duża - zwykle 4 osoby, czasami 5. Był też oczywiscie telewizor, ale znacznie wyciszony, więc nie hałasował. Po jakimś czasie mąż został wywołany i poszedł porozmawiać z farmaceutą. Kiedy wychodziliśmy, pani pożegnała nas pięknym uśmiechem życząc zdrowia. Nie, już nie klękała ;)
To ogromna przyjemność robić zakupy w miłej i przyjaznej atmosferze, i być obsługiwanym przez uśmiechnięty personel. Czasami jednak trochę przesadzają z tą uprzejmością. Zdarza mi się czuć dziwnie i niezręcznie z jej nadmiaru. Zwłaszcza jeśli ktoś przede mną klęka. Cóż, co kraj to obyczaj, trzeba będzie się przyzwyczaić...