Wyspa Honjima cz. 1

Na Wewnętrznym Morzu Japońskim (Seto naikai), nad którym mieszkam, rozrzuconych jest około 3000 rozmaitych wysp i wysepek. Blisko 110 z nich przynależy administracyjnie do „mojej” prefektury Kagawa.

Wstyd się przyznać, ale do tej pory poznałam tylko jedną z nich – Honjimę.

Jest to nieduża wyspa: ma niecałe 7 km² powierzchni i 16,4 km obwodu, a zamieszkuje ją około 340 osób. Są też dwie szkoły! Podstawowa i gimnazjum. Do pierwszej w tym roku szkolnym uczęszcza 10 uczniów, a do drugiej – 8.

Na Honjimę można dostać się promem kursującym z sąsiedniego miasta Marugame. Płynie się około pół godziny. Nie jest to zbyt długo, ale wystarczy by nacieszyć się zmieniającymi się widokami.

Mój prom miał taki ładny pomarańczowy komin :)

Port w Marugame

Pustka na horyzoncie

A to już port na Honjimie

Obok portu na wyspie znajduje się budynek informacji turystycznej, ale po sezonie (byłam w listopadzie) niestety nikt tam nie dyżuruje. Do dyspozycji są tylko jakieś ulotki i mapki z bardzo podstawowymi opisami. Ale można skorzystać z takiego ślicznego starodawnego telefonu :) 

 

 

Honjima (wym. hondzima) należy do archipelagu Shiwaku złożonego z 28 wysp. W dawnych czasach mieszkańcy tych wysp, zaprawieni w żegludze i budowie statków, zajmowali się podobno piractwem, a w okresie Sengoku (okres kraju w wojnie, koniec XV – koniec XVI w.) stanowili tzw. armię wodną.

Pod koniec XVI wieku Toyotomi Hideyoshi, ówczesny przywódca polityczny i militarny, nadał 650 żeglarzom (piratom) z armii wodnej prawo do ziemi na siedmiu głównych wyspach Shiwaku w zamian za pozostawanie na jego rozkazy – chodziło głównie o wykonywanie prac transportowych, jako że Morze Wewnętrzne stanowiło ważny szlak morski, a w okolicach wysp Shiwaku występowały silne prądy i wiry, i tylko doświadczeni lokalni żeglarze dawali sobie z nimi radę.

 

Następny władca Japonii, shogun Tokugawa Ieyasu, utrzymał to prawo do ziemi i tak aż do XIX wieku wyspy Shiwaku cieszyły się autonomią. Zarządcę wysp (najpierw czterech, później trzech, którzy pełnili obowiązki na zmianę) wybierano spośród wcześniej wspomnianych 650 mieszkańców wysp.

Zarządca początkowo pracował we własnym domu. Później, pod sam koniec XVIII wieku wybudowano specjalny „budynek biurowy” zwany Kimbansho.

Oto i on.

Magazyn

W magazynie przechowywano tzw. dokumenty z czerwoną pieczęcią czyli oficjalne dokumenty państwowe. Tutaj chodzi o te sporządzone przez Toyotomiego Hideyoshiego i Tokugawę Ieyasu nadające wyspom autonomię. 

Tak jak wspomniałam wyżej, Honjima jest nieduża, więc do wartych zobaczenia miejsc można spokojnie dojść na piechotę. Pospacerowałam tu i tam, ale z wejścia bardziej w głąb wyspy musiałam niestety zrezygnować. Chciałam wspiąć się na punkt widokowy położony na wzgórzu porośniętym bujną roślinnością (zresztą jak cała wyspa), ale wycofałam się wpół drogi. Wszystko przez szerszenie. SZERSZENIE. Tutejsze są naprawdę ogromne, a dźwięk, który wydają przy lataniu przypomina pomrók silnika motocyklowego.

Zdjęcie znalezione w internecie

Latają sobie jakby nigdy nic, zupełnie jak w Polsce muchy. I nie tylko na Honjimie. Czasami przylatują na mój balkon (!). Tubylcy wydają się być zupełnie nie poruszeni obecnością szerszeni i innych wielkich os, zupełnie jakby mieli zawarty z nimi układ o symbiozie. Zawsze się zastanawiam, czy to tylko ja tak panikuję?

No więc jak mi te szerszenie zaczęły przelatywać przed nosem, to zrobiłam w tył zwrot. Zrezygnowałam z doskonałego zapewne widoku z góry na całą wyspę i okoliczne morze.

Zresztą na dole też widoki były niezłe. Cała wyspa sprawiała wrażenie opuszczonej i zarośniętej. Ludzi, poza grupką zagranicznych turystów i chyba dwoma osobami pracującymi w ogrodzie, praktycznie nie zauważyłam. Samochody też chyba dwa na krzyż przejechały. Pusto, cicho, niesamowicie. 

Jak zobaczyłam starą bramę torii, która kiedyś stała zapewne przed jakimś chramem shinto, a teraz prowadziła do zarośniętego lasu, to wyobraziłam sobie, że jeśli przejdę przez tę bramę, to trafię do jakiegoś równoległego świata duchów i już nigdy nie dam rady stamtąd wrócić – zupełnie jak w jakiejś przerażającej starej opowieści japońskiej. Tak się wystraszyłam, że nawet tej bramy nie sfotografowałam :)

Komainu - lew/pies strzegący chramu

Brama torii przed chramem Kogarasu-jinja

Chram Kogarasu-jinja

Mimo że to był listopad owoce na drzewach dojrzewały w najlepsze.

Cytrusy - nie pamiętam dokładnie jakie :(

Persymony (kaki)

Dalsza część wędrówki po Honjimie w drugiej części. Zapraszam!